Daar gingen ze weer: Arnout, Ruben en Philippe. Op stap vanuit Brugge, dwars door België. Rondden ze vorige keer de Noordzee, dit keer bleven ze in eigen land en wandelden in 23 dagen naar Aarlen, vlakbij de grens met Luxemburg. Ze volgden de GR129, met zijn 572 kilometer de langst bewegwijzerde wandelroute van België. De mannen waren zwaar bepakt, niet alleen met tenten, kookgerei en andere bagage, maar ook met camera, drone en geluidsapparatuur. Want ze maakten er een tv-serie over. En er kwam ook een boek van.
In de inleiding van dit boek lees ik dat Arnout Hauben in België een bekende tv-maker is. Van Man bijt hond en eerdere wandelseries, over onder meer de frontlinies van de Eerste en Tweede Wereldoorlog en de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela.
Zelf haakte ik voor het eerst aan toen Arnout met zijn vrienden aan de wandel gingen rond de Noordzee. Vanuit Brugge wandelden ze langs de Vlaamse en Franse kust, staken over naar Engeland, vertrokken vanuit Schotland naar Noorwegen en keerden via Denemarken en Nederland terug in Brugge. En overal knoopte Arnout praatjes aan met mensen die hij tegen kwam. Ruben en Philippe filmden de ontmoetingen en brachten met hun drone de natuur langs de Noordzee schitterend in beeld. En verder hadden ze veel lol met elkaar. Zo’n sympathieke mannenvriendschap: een beetje dollen, maar zorgzaam en ’s avonds mooie gesprekken van achter een glas bier. De ontmoetingen met mensen onderweg wagen boeiend en sympathiek. Ik leerde een hoop over de Noordzee, maar toch kan ik mij de mensen onderweg nu niet meer herinneren.
Dat laatste zal na het zien van Dwars door België waarschijnlijk anders zijn. Deze wandeltocht was behoorlijk intens. Er viel nog steeds veel te lachen. Onderling, maar ook met de mensen met wie Arnout een praatje aanknoopte. Maar tegelijk, en soms in zo’n zelfde aimabel gesprek, sprongen de tranen me in de ogen. Zoals bij de houthakkende Roger, die een miniparadijs bouwt voor zijn vrouw en zichzelf als compensatie voor het verdriet om hun ernstig zieke kinderen. Of de bejaarde madame Piccolo, die in 1956 haar vader verloor bij de mijnramp van Marcinelle. Maar ook Arnout zelf krijgt een teleurstelling te verwerken. Hij wil op bezoek bij de familie bij wie hij als kind ’s zomers logeerde, maar hoort van de buren dat de moeder van het gezin onlangs is overleden. De meegebrachte bos bloemen legt hij samen met de geëmotioneerde buurvrouw op het graf. Een ontroerend moment.
In het boek bij de tv-serie beleef je tocht opnieuw mee. Mooie foto’s, de routeverhalen over lokale legenden en natuurverschijnselen opnieuw verteld. Ook zijn bijna alle ontmoetingen er in opgenomen. Zoals het verhaal van de laatste heremiet, een hoogbejaarde kluizenares in een afgelegen kapel. De goudzoekers van Herbeumont, die in de 19de eeuw hun dorp in armoede achter lieten. En de verborgen schat van Leopold II: een super luxueus hotel diep in de Ardense bossen met een eigen, nu verlaten treinstation. Maar het boek is meer: je zou er zelfs mee op pad kunnen gaan en de GR129 volgen. Duidelijke kaarten, een korte schets van wat je onderweg ziet. En dat alles opgedeeld in 23 dagetappes van 11 tot 39 km.
Ga dus gerust met Dwars door België op pad en vergeet niet om onderweg geregeld af te stemmen op de ‘Dwars door België’ playlist op Spotify. Met voor de laatste avond, als je net als Arnout en zijn vrienden bent vervuld van nostalgie, het ontroerend mooie ‘We zullen doorgaan’, gebracht door Isolde et les Bens (Tineke Zwijgers).
